เอกสารประกอบการเรียน ภาคภาษาจีน ศิลปศาสรต์ ม. ธรรมศาสตร์ พ.ศ. 2549
古之学者必有师。
师者，所以传道受业解惑也。
人非生而知之者，孰能无惑？
惑而不从师，其为惑也，终不解矣。
生乎吾前，其闻道也固先乎吾，
吾从而师之；生乎吾後，其闻道也亦先乎吾，
吾从而师之。
吾师道也，夫庸知其年之先後生於吾乎！
是故无贵无贱无长无少，
道之所存，师之所存也。
“三人行，必有我师焉：择其善而行之，其不善者而改之“ －《论语》
ผู้ศึกษาในโบราณกาล จำต้องมีอาจารย์
อาจารย์คือผู้เผยความรู้ สอนให้รู้จักการงาน และคลี่คลายอวิทยา
มนุษย์มิใช่ผู้รู้โดยกำเนิด ก็ใครเล่าจักปราศจากความสงสัย?
หากสงสัยแต่มิไต่ถามอาจารย์ ที่สุดแล้ว เหตุแห่งความสงสัยก็มิได้รับการคลี่คลาย
ผู้ที่เกิดเกิดก่อนข้าพเจ้า ย่อมได้รับการศึกษาก่อนข้าพเจ้า
ดังนั้น ข้าพเจ้าจักตามไปศึกษาจากเขา
แม้นผู้ที่เกิดหลังข้าพเจ้า หากเขาศึกษาก่อนข้าพเจ้าเแล้ว
ข้าพเจ้าก็จักตามไปศึกษาจากเขาเช่นเดียวกัน
สำหรับข้าพเจ้า การศึกษาธรรมวิทยา/เต๋า (道) ทั้งหลาย มิพักต้องกังวลถึงวัยวุฒิซึ่งมากหรือน้อยกว่าข้าพเจ้าเลย！
ดั่งนี้ ย่อมไม่มีคำว่าสูงศักดิ์ฤาต่ำต้อย อาวุโสมากฤาน้อย
ธรรมวิทยาสถิตย์ ณ หนใด อาจารย์ย่อมสถิตย์ ณ หนนั้น
สามคน (หมายถึงมหาชน/ทุกคน มิใช่แค่ "สาม" ตามอักขระ) เดินมา ย่อมมีอาจารย์ข้า
เลือก [เรียนรู้] สิ่งที่ดีของเขาแล้วกระทำตาม
สิ่งที่ไม่ดีของเขา ［เราก็เรียนรู้และ］ก็เปลี่ยนเสีย - จาก 《หลุนหยู่ว》
หมายเหตุ ：เนื่องจากต้นฉบับเป็นภาษาโบราณ การแปลผ่านการตีความนี้อาจมีความคลาดเคลื่อนได้มาก หากผู้ใดมิเห็นพ้องก็แย้งได้เสมอ ยินดีน้อมรับ ด้วยจิตคารวะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น