ถ่ายถอดความถวิลหา ด้วยว่ามีแรงบันดาลใจ

รัตติกาล

โอ้ ชายผู้เป็นที่รักแห่งวันวาน ผู้เคยมีฉันเป็นอุดมคติอันเลิศเลอ
ความปรารถนาที่จะรู้จักเธออีกครั้งอาจเป็นความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง
ทว่า มันก็อาจเป็นความเห็นแก่ตัวในอีกรูปแบบเช่นกัน หากฉันปฏิเสธที่จะพบเธออีก เพียงเพราะมิปรารถนาให้เธอเห็นความเปลี่ยนแปลงแห่งรูป ซึ่งจะยังให้เกิดการแปลงนามหรือมโนคติแห่งความสัมพันธ์ของเราสอง

บัดนี้ ฉันหวนมาแล้ว

โอ้ ยอดรัก กอดฉันเถิด…  ด้วยประกายแห่งดวงจันทร์อันหวานรัญจวน
ให้ความถวิลหาโถมถาในเรือนร่างแห่งกันและกัน ดั่งที่มันลูบไล้วิญญาณดวงนั้นในคืนมืดอนธกาล
โอ้ ยอดรัก มองตาฉันเถิด ด้วยดวงตาอันเร้นลับเปี่ยมมนต์สะกดของเธอ
โอ้ ยอดรัก แนบหน้าฉันเถิด ด้วยดวงหน้าคมเข้มของเธอซึ่งทรงพลังดั่งจันทรคราสอันเย้ายวน
โอ้ ยอดรัก ศิลปะวิจิตรเลอเลิศใดใดก็มิอาจเทียบกับศิลปะจากดวงวิญญาณเธอ
เพราะทุกอย่างเกี่ยวกับเธอนั้นช่างชวนให้โหยหาและตราตรึง


อีรอสเป็นพยาน ศิลปะแห่งค่ำคืนนี้คือกอดฉันให้เนิ่นนาน ประหนึ่งรัตติกาลนี้เป็นนิรันดร์เถิด
---------------------------------------------------------------

จงเพ้อฝัน ในรัตติกาลแห่งฤดูฝนเสียก่อนเถิด ครั้นรุ่งสาง เงื้อมมือไร้ปรานีแห่งอดีตกาลเหล่านั้นจะรุมฉุดดวงวิญญาณเจ้าออกจากเรือน รังอันสงบ - มารร้ายนั้นผิวเผินอาจดูดี อาจพร่ำเพ้อถึงความทรงจำอันเดียงสา อาจกล่าวว่าเจ้าน่าเชยชิดพิสมัยเพียงไร ขณะที่นิ้วโชกไปด้วยเลือดของเจ้า บอกข้าเถิด นี่คือความการุณย์หรือไร? - แปลงจาก "มวลดอกไม้"

---------------------------------------------------------------

ทิวากาล

ใช่ แล้ว ฉันเพิ่งตระหนักว่าฉันไม่อาจยอมรับทุกสิ่งที่ผันผ่านด้วยความอาจหาญได้เสมอ ไปและเมื่อตรวจสอบใคร่ครวญ ฉันก็พบว่าชีวิตอาจไม่ได้ถูกต้องทุกกรณี อย่างที่รษกล่าวไว้

ฉันมิได้เสียดายรัตติกาลก่อน พร้อมบทกวีแปดหมื่นสี่พันบทนั้นหรอก

ฉัน เสียดายภาพฝันในวัยเยาว์ที่เธอและฉันต่างใส่เครื่องแบบสีขาวและมีความสุขจาก สนทนากันและเดินไปส่งกันและกันทุกเมื่อเชื่อวันเพียงเท่านั้น

ฉันเห็นแก่ตัวและไม่ตระหนักในสััจธรรมอีกแล้ว จึงปรารถนาจะก้าวลงแม่น้ำสายเดิมถึงสองครั้ง

เฮราคลิตัสเป็นพยาน ฉันไม่ได้ลืมปรัชญาของท่านเลย...

©ภัทรารัตน์ สุวรรณวัฒนา
แต่งจากแรงบันดาลใจแห่งดวงดาวซึ่งโคจรในราศีมีน พฤษภ กรกฎ